Ik de pen, jij het boek

Een van mijn vriendinnen zit bij mij in onze geweldige Grieks-klas.

Tijdens Grieks doen we wel eens gedachtespelletjes, zoals: geef een weerbericht over je stemming/gevoelens/emoties van het afgelopen weekend en de aankomende week, geef een wijze les gebaseerd op je eigen levenservaring en ook: verzin een metafoor voor de persoon aan wie je voor even "gekoppeld" wordt. Mijn "partner" was Emma. En natuurlijk praatte ik met mijn stomme kop mijn mond alweer voorbij. "Ik de pen en jij het boek," zei ik meteen. En god, wat klopte dat. Emma is altijd te vinden met een boek voor haar neus (behalve als ze teveel schoolboeken mee moet sjouwen, zegt  ze) en ik ben altijd wel bezig met schrijven.

We kregen een minuut bedenktijd. En allebei konden we geen betere metafoor bedenken. En dus zeiden we deze maar: "Emma is het boek, want ze leest heel veel en weet er altijd heel erg veel over te vertellen." "Manon is de pen, omdat ze schrijft." 

En zo is dat. 

Opeens werd me duidelijk dat het boek en de pen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zonder pen geen verhaal en dus geen boek. Zonder boek geen medium waardoor de woorden die uit je pen vloeien gelezen kunnen worden door anderen. 

En dat is dan misschien wel weer een wijze les (onthouden voor de volgende keer, haha).