16.11.14

Golven

Wat moest ze hiermee? Dit gevoel beangstigde haar, maakte haar in de war, liet haar af en toe de controle verliezen. En dat wilde ze niet. Het liet haar kwetsbaar voelen, en dat was ze al, en ze wilde niet nog kwetsbaarder zijn. Maar als ze probeerde er grip op te krijgen, glipte het steeds weer door haar vingers, als koel, zijdeachtig water, om vervolgens weer op elk onbewaakt ogenblik, als zij even haar aandacht was verloren, met al zijn kracht over haar heen te golven, als te hoge golven in de zee, wanneer zij het niet verwachtte. Daardoor raakte ze dan compleet van de kaart, wist niet wat ze dan moest doen, wat ze dan moest zeggen, wat ze dan moest denken, van dit, van zichzelf, die dan ineens een vreemde leek voor haar als ze haar tegenkwam in de spiegel.
Het iemand vertellen leek de oplossing, maar dat was zo makkelijk nog niet. Dat was voor haar zelfs het moeilijkste wat er ongeveer kom gebeuren, momenteel. Het zorgde ervoor dat ze zich voelde alsof ze zich ervoor moest schamen, terwijl dat op zich nergens op sloeg.
Schrijven kon ze, schrijven ging haar eerlijk gezegd heel gemakkelijk af, maar hoe vertelde je iets in jouw ogen heel belangrijks aan iemand in levende lijve, zonder dat je een delete-toets had die alle woorden die je liever niet gezegd had terugnam?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten